خبرایران :برگزاری موفقیت آمیز نخستین جشنواره سینمایی ایران در كویت و استقبال كم نظیر و غیر مترقبه مردم از فیلم های ایرانی انعكاس وسیعی در این كشور داشت.
به گزارش خبرایران از حوزه هنری، رایزن فرهنگی كشورمان عباس خامه‌یار كه مدیریت این جشنواره را به عهده داشت، گفت: در پاسخ به این استقبال خوب مردم باید برنامه‌ریزی مستمر و وسیعی مد نظر قرار دهیم. امید است با شروع سال جدید میلادی و به میمنت این استقبال گرم, صفحه جدیدی از روابط سینمایی ایران و كویت آغاز شود و تولید كنندگان سینمایی كشور مانند حوزه هنری در این مهم فرهنگی، همكاری و همراهی كنند؛ چرا كه فیلم های حوزه هنری مناسب اكران در كشورهای مسلمان است و با استقبال خوبی در كویت مواجه شد.
در روز پایانی هفته فیلم ایران در كویت، چهارشنبه دهم د یماه و مصادف با شروع سال میلادی جدید با نمایش فیلم های «بید مجنون» و «حوض نقاشی» (از فیلم های حوزه هنری) و همچنین «راه آبی ابریشم» و «گهواره ای برای مادر» و جلسه نقد و بررسی با حضور گسترده منتقدان سینمایی هنرمندان و مسئولان كویتی و اعضای انجمن دوستی ایران و كویت و جمع كثیری از خبرنگاران و اصحاب رسانه سالن سینمای «سنسكیپ» برگزار شد.
این جلسه ابتدا با مقدمه منتقد سینمایی «عماد النویری» مدیر انجمن سینمایی كویت آغاز شد كه به بررسی تاریخ سینمای ایران و نخستین خیزش‌ها و فعالیت های سینمایی ایران پرداخت. ایشان ضمن اشاره به این كه سینمای ایران سینمای سهل و ممتنع است به بررسی مهم ترین فیلم های ایرانی كه جوایز جهانی از آن خود كرده اند پرداخت و اظهار امیدواری كرد: اقدام رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در برگزاری این هفته فیلم –در كنار دیگر برنامه‌های رایزنی در زمینه موسیقی و ادبیات و هنر- در نوع خود ستودنی است و امید كه استمرار یابد و زمینه آشنایی علاقه مندان به هنر هفتم در كویت با سینمای ایران را فراهم آورد.
نادر القنه در این مراسم با اشاره به نقش كلیدی ایران در منطقه گفت: با وجود تمام مشكلات سیاسی و اقتصادی كه ایران با آن مواجه است، در این هفته فیلم و با نمایش نمونه كوچكی از دستاوردهای سینمای ایران، می‌بینیم كه ایران نه تنها توانسته از صنعت فرهنگی مهم و اساسی خود یعنی سینما خوب محافظت كند بلكه به بهترین شكلی در آن درخشیده و جوایزی جهانی از آن خود كرده است.
سپس وی به تاریخ سینمای ایران پرداخت و با سیری در اولین حركت های دوربین سینما در ایران در سال 1900 و از فیلم های دختر لر و حاجی آقا اكتور سینما، به بررسی جوایز مهم سینمایی و كارگردانان و تهیه كنندگان صاحب سبك ایران و گرایش های مختلف سینمای ایران پرداخت.
القنه چالش میان دین و التزامات دینی از سویی و هنر هفتم از سوی دیگر را از مهم ترین چالش هایی قلمداد كرد كه مشغله اساسی سینماگران در كشورهای مسلمان است و ادامه داد: نه تنها دوربین و هنرمند ایرانی به بهترین شكلی این دو را در كنار هم و در آشتی كامل و تعاملی پویا قرار داده بلكه سینمای ایران به تثبیت ایدئولوژی و ارزش های اسلامی در آن كشور خدمات شایان توجهی ارائه كرده است.
همچنین القنه به استقلال سینمای ایران و حفظ چهره قومی و ملی خود و دوری از تقلید از سینماهای هالیوود و بالیوود پرداخت و افزود: نقش تربیتی و اخلاقی سینمای ایران، شركت های بزرگ سینمایی را برآن داشته تا متقاضی فیلم های ایرانی باشد.
سخنران بعدی جلسه، دكتر سلیمان آرتی بود كه سخنان خود را با یك خاطره شروع كرد: در سال 2006 در آمریكا بودم برای یك فرصت مطالعاتی، كه دیدم یكی از انجمن های سینمایی فیلمی را به نمایش گذاشته است تا گرایش های جدید سینمای مدرن را مورد بحث و بررسی قرار دهند. برای من خیلی عجیب بود كه این فیلم نه غربی بود و نه هندی بلكه یك فیلم ایرانی بود به نام «طعم گیلاس» و این نشان می دهد كه سهم ایران در سینمای جهان غیر قابل انكار و غیر قابل حذف است و این علیرغم تمام بازدارنده ها و موانع داخلی و خارجی است كه بر سر راه هنرمند و سینماگر ایرانی قرار دارد. سینماگران ایران این موانع را به سكوهای پرتاب به جلو قرار داده اند و بیش از 20 جایزه جهانی را از آن خود كرده اند. اكنون سینمای ایران از خیلی از امكانات فنی مدرن محروم است ولی استعداد سینماگر ایرانی جایگزین هایی برای این محرومیت یافته است. اگر سینمای ایران را با سینمای پرهزینه هالیوود مقایسه كنیم در می‌یابیم كه گرایش های اخلاقی و ارزشی، محور كار سینمای ایران و دلیل رواج و شیوع آن قرار گرفته است
وی ادامه داد: در حال حاضر نظام جمهوری اسلامی ایران باید به سینمای خود افتخار كند؛ چرا كه خدمات این بخش برای ترویج فرهنگ و تاریخ ایران و رفع ذهنیت‌ها و بدبینی‌های بین المللی بسیاری نسبت به این كشور عهده دار است. سینمای ایران باید به واقعیت حاكم در جامعه نزدیك تر شود تا مصادیق و مخاطب خود را از دست ندهد.
پس از صحبت های دو سخنران نوبت صاحب نظران حاضر در جلسه و نقد و نظرهای آن ها رسید كه برخی از این نكات به شرح زیر هستند:
1. شرح ضرورت پنجره‌ای كه این هفته فیلم به سوی هنر هفتم در ایران گشود و سرزنش متصدیان امر در تاخیر برگزاری این برنامه؛ چرا كه این اتفاق سالیان پیش باید می‌افتاد و استمرار كیفیت سینمای ایران در خور این است كه در صدر فیلم های اكران شده در كویت و دیگر كشورهای عربی قرار گیرد؛ ولی روابط كم رنگ فرهنگی میان این كشورها مانع راه بوده است. سفر اخیر امیر كویت به ایران صفحه جدیدی در تعاملات دو كشور باز كرده است و برگزاری هفته‌های فرهنگی و هفته‌های سینما می‌تواند زمینه ساز و تحكیم بخش روابط جدید باشد.
2. با پی گیری فیلم های ایرانی از راه های مختلف دریافتیم كه سینمای ایران به نوعی به اندوه و گریه گرایش دارد. به نظر می‌رسد گذشته از پیشینه تاریخی ایران و رد پای اندوهی كه در آن ملموس است، یكی از عوامل این اندوه، ریشه در عاشورا و اندوه حسینی دارد. این اندوه نه تنها در سینما بلكه در ادبیات و موسیقی نیز قابل لمس است و رنگ و بوی خاصی به فرهنگ ایران داده است.
3. با ایران نیاز به تحكیم ارتباط متقابل و بی‌واسطه داریم. نباید برای شناخت ایران به وسایل جمعی غربی تكیه كرد بلكه ایران را باید از زبان خودش شناخت و ساده ترین زبان زبان سینماست. فیلم هایی مانند «بید مجنون» كه عمق تفكر فیلم ساز ایرانی در رساندن پیام را می‌رساند و یا «حوض نقاشی» كه جدیت و هزل و نگاه انسانی را در هم می‌آمیزد، گویاترین زبان برای معرفی مردمی است كه در همسایگی ما هستند. سال هاست كه ادبیات فارسی از راه كتاب های ترجمه انگلیسی و غربی می خوانیم و آنان نیز دستاوردهای جهان عرب را از زبان ترجمه غربی می‌خوانند؛ در حالی كه زبان مشترك ما، سنخیت فرهنگی و اشتراكات بسیار زیادی است كه با هم داریم ولی امپریالیسم با تفرقه افكنی مانع این همدلی شده است.
4. برای شكل گیری یك ارتباط سالم و برای واسطه قرار دادن سینما به عنوان گویاترین زبان، امید می‌رود در انتخاب فیلم‌های مورد نمایش دقت شود تا مسائل مورد اتفاق و دور از تشنج آفرینی این جریان شكل گیرد؛ چرا كه بی‌دقتی در این امر می تواند باعث گسست