خبرایران: مشکلاتی که امسال در جشنواره فجر برای فیلم رضا درمشیان رخ داد، بیشتر شبیه یک«تراژدی» بود. اتفاقاتی که «شیار» عمیقی در دل سینمای تازه جان گرفته ایران ایجاد کرد.
مشکلاتی که امسال در جشنواره فجر برای فیلم رضا درمشیان رخ داد، بیشتر شبیه یک "تراژدی" بود. اتفاقاتی که "شیار" عمیقی در دل سینمای تازه جان گرفته ایران ایجاد کرد. دیگر نمی توانم بگویم "عصبانی نیستم". حالا "سایه روشن"ای که بمانند "شهابی از جنس نور"، پیش روی سینمای ایران می دیدم، اندازه یک "لامپ صد" هم نور ندارد . این در حالی است که تازه داشت "فصل فراموشی" فرا می رسید و "همه چیز برای فروش" خوب فیلم ها در سال آینده آماده می شد.
برای من درمیشیان "با دیگران" فرقی نمی کند، اما فکر هم نمی کنم با داوری فیلم وی، "رستاخیز" برپا می شد. متاسفانه مشکل از دوستانی است که گمان می کنند سینما "خانه پدری" آنها است، در حالیکه کاملا با سینما "بیگانه" می باشند و احتمالا با استفاده از "خط ویژه" به جایی رسیده اند. اما "امروز"، دیگر سینما متعلق به مردم است. برای مردمی که از "خواب زده"اند و اکثرشان از "طبقه حساس" جامعه می باشند و بدون "ردکارپت"، مدت ها زیر "برف" و باران، با "رنج و سرمستی" به امید تماشای فیلم در "چند متر مکعب عشق" می ایستند. آنهایی که خرابی سینمای "متروپل" ، مثل شلیک "کلاشینکف" در قلبشان بود.
دوستان بدانند اگر "خانه ای کنار ابرها" دارند و یا اینکه در هتل "پنج ستاره" هستند، باید دست از این خود"شیفتگی" بردارند و از پشت آن "آرایش غلیظ"شان بیرون آیند. شاید سرنوشت آنها در "زندگی ، جای دیگری است". به هر ترتیب "پایان خدمت"شان فرا رسیده و "قصه ها"یشان به "50 قدم آخر" خود نزدیک شده است. اهالی سینما می دانند که این "زمستان آخر" است و ما چند صباح دیگری "مهمان داریم" و "فردا"ی سینمای ایران متعلق به "خانوم" ها و آقایان عاشق آن است.
نمی دانم این حرف ها را زدم که "چ" شود. با این حال امیدوارم کسی "ناخواسته" از این یادداشت نرنجیده باشد، چرا که تنها "دلتنگی های عاشقانه" من بود برای سینما. سینمایی که دوستش دارم.
هادی حیدری