خبرایران: کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» گفت:از زمانی که کار هنری را آغاز کردم، متوجه شدم هنرمندان نقشی جدی در پیشبرد اهداف کلان جامعه دارند.
به گزارش خبرنگارخبرایران، نشست خبری و رونمایی از پوستر نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه»بعدازظهر امروز 27 تیر ماه 1396 با حضور«شهرام گیل‌آبادی» کارگردان نمایش،«ابراهیم حقیقی» طراح پوستر نمایش، «سپیده علیزاده» فعال اجتماعی، «فاطمه دانشور»عضو شورای شهر تهران ،«اکبر رجبی» مدیرعامل انجمن بی‌نشان‌ها و اصحاب رسانه در سالن استاد امیرخانی خانه هنرمندان ایران برگزار و دراین نشست خبری «شهرام گیل آبادی» کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» اظهارداشت:در تلاش هستیم اجرایی داشته باشیم که تنها تئاتر نباشد بلکه به موضوع آسیب‌های اجتماعی کمک کند.
کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» تصریح کرد: این نمایش حاصل پژوهش دو ساله با کمک نهادهای مردمی مرتبط با آسیب اجتماعی از 53 زن کارتن‌خواب است. زنانی که در موقعیت انسانی با ما مشترکند اما در اوج زحمت و مرارت زندگی خود را در کنار ما ادامه می‌دهند و متاسفانه ممکن است نگاه ما به آنها دون باشد.
وی خاطر نشان کرد: اما آنها با زندگی می‌جنگند تا مثل ما یک زیست حداقلی و متوسط را کنار سایر شهروندان داشته باشند. بسیاری از مواقع ما نسبت به زحمت این قشر برای رسیدن به یک زندگی بی‌توجه هستیم.
گیل آبادی عنوان داشت: در روند بررسی داستان 53 زن کارتن‌خواب، این موضوع را با گروه‌های مختلف اجتماعی در میان گذاشتیم و بسیاری از داستان‌ها باورپذیر نبودند و گاهی شنونده احساس می‌کرد در داستان یا دروغی بوده یا اغراقی شده است. وقتی کم‌کم با زنان کارتن‌خواب آشنا شدم و تلاش‌های‌شان برای زندگی را دیدم همه دچار شرم جمعی شدیم که ناشی از کوتاهی ما در برابر موقعیت انسانی آنها بوده است.
وی ابرازداشت: از داستان 53 زن کارتن‌خواب، 4 قصه که شمول عمیق‌تری داشتند برای نمایش و یک قصه برای یک فیلم سینمایی بلند که در آینده کلید می‌خورد، انتخاب شدند. در کنار کار جمعی برای تهیه این چهار قصه توسط بهمن عباس‌پور و کار نهایی محمد چرمشیر، مستنداتی هم از خود به جا گذاشته که آقای طاهری از آنها 26 مستند از زندگی این 53 زن کارتن‌خواب تهیه کرده است.
کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» افزود: پژوهش روی گونه‌ای تئاتر، پیش از این آغاز شده بود که زمینه این تحقیق و پژوهش تازه، کتابی با عنوان "فراتئاتر" بود، در تئاتر اینتراکتیو سعی می‌کنیم فاصله بین تماشاگر و گروه بازیگری را تا حد امکان از بین ببریم و تعامل مثبتی را از سوی بازیگر با تماشاگر برقرار کنیم.
وی درخصوص انتخاب بازیگران این نمایش گفت: هنگام انتخاب بازیگرها درد آشنایی‌شان برایم مهم بود که در نهایت به پانته‌آ بهرام، لادن مستوفی، سیما تیرانداز و مینا دریس رسیدیم.
گیل‌آبادی در پاسخ به سوالی مبنی بر نگرانی‌اش بابت احتمال انگ سیاه‌نمایی در روند تولید این موضوع اجتماعی، گفت: چون پرونده سیاهی داریم حتما متهم به سیاه‌نمایی خواهیم شد. اما گذشته از شوخی سیاه‌نمایی مفهومی ندارد. بعضی‌ها سر خود را زیر برف کرده‌اند و خیلی چیزها را نمی‌بینند اما کار آرتیست این است که جامعه خود را ببینند و حرفش رابا اثرهنری‌اش بزند. سیاه‌نمایی وقتی است که مسئولان و سیاستگذاران از خودمان و مشکلات جامعه‌مان فرار کند.
وی ادامه داد: از زمانی که کار هنری را آغاز کردم، متوجه شدم هنرمندان نقشی جدی در پیشبرد اهداف کلان جامعه دارند و نکاتی را می‌بینند که اگر به آن توجه نشود تبدیل به یک معضل جدی خواهد شد. واژه سیاه‌نمایی را واژه‌ای جعلی برای فرار از مسئولیت‌هایی می‌دانم که می‌خواهیم از آنها شانه خالی کنیم.
کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه»عنوان داشت: معتقدم زخم آسیب‌های اجتماعی ابتدا روی چهره دیانت ما هست زیرا دین ما فاصله تبلیغاتی را تایید نمی‌کند اگر از زوایه دینی یا فرهنگی و انسانی به مساله آسیب‌های اجتماعی نگاه کنیم، می‌بینیم در جامعه‌ای که خود را فرهنگی تصور می‌کند همه مردم باید از رفاه بهره‌مند باشند.
وی اضافه کرد: نگاهش به آسیب‌های اجتماعی و کارتن‌خوابی زنان در راستای انجام وظیفه هنرمندانه‌اش است و با واژه سیاه‌نمایی مخالفم و به آن وقعی نمی‌گذارم و معتقدم کسانی که هنرمندان را به سیاه‌نمایی متهم می‌کنند از چیزی فرار می‌کنند که می‌ترسند با آن روبرو شوند.
گیل آبادی یادآورشد: این معضل اجتماعی را دراماتیزه کرده و از آن یک اثر نمایشی ساخته است، حمید سمندریان همیشه به ما می‌گفت فرق کار خوب و بد این است که کار بد؛ بعد از تمام شدن تماشاگر را رها می‌کند اما کار خوب کاری است که وقتی تماشاگر از سالن خارج میشود؛ یقه او را بگیرد. تلاش ما این بوده که موثر باشیم و با این نمایش سوال ایجاد کنیم که تماشاگر با دغدغه خارج شود و در نقش اجتماعی خود بازنگری کند.
وی تاکید کرد: نکته‌ای که من از مددجویان کمپ‌ها و خانه‌های امن می‌شنیدم؛ این بود که این نمایشنامه خیلی شبیه زندگی ماست اما آیا مردم آن را باور می‌کنند؟ این دغدغه نشان می‌دهد که یک جای کار می‌لنگد و آن هم اینکه اجتماع نتوانسته به این قشر نزدیک شود.
گیا آبادی با اشاره به مشکلاتی که در جامعه برای ارتباط با زنان کارتن‌خواب و معتاد و آسیب دیده وجود دارد، گفت: نظام آموزشی ما هیچ وقت آنقدر توانایی نداشته که بتواند آموزش‌هایی برای توانمند کردن شخصی ارائه کند. از سوی دیگر ما در فضای اجتماعی معمولا خودنگر هستیم و کسی دغدغه دیگری را ندارد همچنین در سیاست‌گذاری و مدیریت دچار کاستی هستیم.
وی افزود: افتتاحیه این نمایش با حضور کارتن‌خواب‌ها و معتادهای بهبود یافته انجام می‌گیرد، در تلاش هستیم تا اجرایی زنانه برای نمایش "یک دقیقه و سیزده ثانیه" داشته باشیم چون این کار اینتراکتیو است و شاید مخاطب ما بخواهد در حین نمایش حرفی بزند که از اجرای عمومی مختلف ما فراتر باشد اگر بتوانیم به توافقی برسیم، اجراهایی را تنها به تماشاگران خانم اختصاص خواهیم داد تا بتوانند حرف‌شان را بزنند. معتقدم حرف زدن اکسیر گم شده فضای اجتماعی ما هست و برای برون‌رفت از آسیب‌ها چاره‌ای به جز حرف زدن نداریم.
گیل آبادی در پایان درباره علت انتخاب این نام برای تئاتر گفت: ارتباط داستانی میانی یکی از کارکترهای با این اسم وجود دارد و آدمی در این داستان هست که به او اجازه صحبت کردن نداده‌اند و حالا او در یک دقیقه و سیزده ثانیه می‌خواهد داستان خود را بیان کند.
بنابراین گزارش، در بخش‌هایی از نشست، «سپیده علیزاده»، «فاطمه دانشور» و «اکبر رجبی» درباره این نمایش که مرتبط با فعالیت اجتماعی‌شان بود اظهار نظر کردند. در پایان این مراسم از پوستر نمایش که طراحی آن را ابراهیم حقیقی برعهده داشت رونمایی شد.