وقتی رئیس جمهور نتواند،از لیلا حاتمی چه توقعی است؟

حتما خوانندگان این نوشته به یاد دارند که دکتر محمود احمدی نژاد در مواجهه با مادر هوگو چاوز در مراسم تدفین با چه شرایطی روبرو شد و به رغم آنهمه حشم و خدمی که همراهشان بودند و بارها و بارها پروتکل‌های این چنینی را چک و خنثی(!) می‌کنند، اما در این حادثه وضعیت به گونه‌ای شد که هیچ کاری از دست کسی برنمی‌آمد و خود آقای احمدی‌نژاد هم در شرایط اضطراری قرار گرفت که مجبور به چنین عکس‌العملی شد و منتقدان داخلی هم متاسفانه به جای درک این شرایط مدام بر آتش این انتقاد نفت افشاندند و یک حادثه کوچک و بی اهمیت را این همه بزرگ کردند.
نگارنده در سال‌های دور خاطره‌ای را از مرحوم رجایی خواندم که در اوایل انقلاب که ایشان وزیر آموزش و پرورش بودند ،یکی از بادمجان دورقاب‌چین‌هایی که در تمامی ادارات و نهادها حضور دارند وکارشان زیرآب زنی است،عکسی از یکی از مدیران آموزش و پرورش را که  در پز و قیافه بوسیدن دست شاه بود به مرحوم رجایی نشان داد  که آقای رجایی با پاره کردن آن عکس گفت اگر من هم در آن دیدار بودم همین کار را می کردم.(نقل به مضمون)

حال با چنین مسائلی و با توجه به اینکه خانم حاتمی تمام تلاشش را صورت داد و در رعایت پوشش هم سعی کرد حرمت‌ها را نگاه دارد،لذا مصافحه ایشان با پیرمردی 84 ساله را نباید این قدر با مته به خشخاش گذاشتن بزرگ کرد. نکته جالب این که در آرای برخی از فقها از جمله آیت‌الله سیستانی استثنائاتی برای مصافحه زن و مرد در شرایط اضطرار آمده است که حرمت شرعی این گونه حوادث را هم توجیه می‌کند.
واقعا آدمی به شگفت درمی‌آید که کشور با این همه مشکلات و مسائل اصلی در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی و سیاسی روبروست و یک عده  به جای دیدن نقطه مثبت خانم حاتمی(نخستین بانوی ایرانی که توفیق داوری در مهمترین جشنواره سینمایی دنیا را به دست آورد) فقط دنبال اینند که بهانه‌هایی این چنینی پیدا کنند و آن را دستمایه کوبیدن افراد قرار دهند.