خبر ایران : داوود شهیدی در تازه ترین نشست دگرخند گفت: هیچ گاه وارد فضای كارهای سیاسی نشدم و همیشه راه مستقیم را پیش گرفتم.
به گزارش خبر ایران به نقل از حوزه هنری داود شهیدی كاریكاتوریست و طنزپرداز پیشكسوت كشورمان با توضیح بخشی از فعالیت های چندین ساله اش گفت: حدودا 12 ساله بودم كه پسرخاله ام من را به جواد مجابی شاعر، نویسنده و نقاش طنزپرداز معرفی كرد و در آن زمان نقاشی هایم را به او نشان می دادم.
وی افزود: با هفته نامه كتاب هفته كه در سال۱۳۴۰ با همكاری دكتر محسن هشترودی، منتشر می شد و احمد شاملو و مرتضی ممیز با این هفته نامه همكاری داشتند با ادبیات و هنر آشنا شدم. البته اولین آشنایی شخصی ام با طنز از طریق نویسنده ای ترك بود و با نگاه به برخی تصویرسازی های طنزآمیز مرحوم ممیز با كاریكاتور آشنا شدم.
شهیدی همچنین با بیان این كه از نخستین كسانی بود كه كاریكلماتور نوشته است و بر روی این بخش از طنز مكتوب كشور فعالیت داشته است، عنوان كرد: بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در عرصه معماری فعالیتم را آغاز كردم. در طول این سال ها هیچ گاه وارد فضای كارهای سیاسی نشدم و همیشه راه مستقیم را پیش گرفتم.
عبدالجواد موسوی شاعر و روزنامه نگار طنزپرداز كشور با اشاره به این كه از سال 1380 مجله سوره را منتشر كرده است، عنوان كرد: پس از تغییر ریاست حوزه هنری در آن دوران و با آمدن آقای بنیانیان برای مدتی مجبور شدم به دفتر طنز نقل مكان كردم.
وی تصریح كرد: آن زمان طنز را خیلی جدی نمی گرفتم، تصوری كه از طنز داشتم خیلی دقیق و علمی نبود و فكر می كردم در شان یك آدم حسابی نیست كه طنز بنویسد. در آن زمان كیومرث صابری فومنی گفته بود كه نوشته های من رگه هایی از طنز دارد و طنزنویس خوبی می شوم.
در ادامه شهیدی در پاسخ به سوال موسوی مبنی بر تفاوت های طنز روشنفكری با طنز مردمی و عام گفت: یك مساله تفریح و یك مساله تعهد اجتماعی یا فرهیختگی درباره متون طنز است. پیش از انقلاب اسلامی به دلیل این كه نشریات فكاهی از طرف سیستم به شدت تحت سانسور و فشار بوده اند بیشتر به سمت طنز لاله زاری رفتند.
او گفت: پیش از پیروزی انقلاب اسلامی تئاتر سنگلج به این نتیجه رسید كه حرمت تئاتر را حفظ كند در حالی كه در همان زمان در تئاتر لاله زار حرمت هنر حفظ نمی شد. تنها مانع شرعی نیست كه می گوید ولنگاری در هنر نباید باشد بلكه انسان دانشگاهی و تحصیل كرده هم از آن دوری می كند.
وی افزود: معتقدم در نشریات فكاهی ما هیچ گاه هیچ بحثی درباره تكنیك مباحث دانشگاهی و آكادمیك در هنر مطرح نشده است. البته خیلی از سیاست هایی كه موجب سركوب و سانسور می شود موافق نیستم اما معتقدم اخلاق خانواده باید در آثار هنری برقرار شود.