خبرایران : سازنده کمانچه و قیچک گفت: کسی سراغی ازدست اندرکاران ساز و موسیقی نمی گیرد ، این بی توجهی شامل حال «ارشاد»، «خانه موسیقی»، «میراث فرهنگی» و ... هم می شود و تا کنون هیچ حمایتی از ما سازگران نشده است.
زهرا رجب پور سازنده ساز کمانچه و قیچک درگفتگو با خبرایران اظهارداشت: متولد 1365 در شیراز هستم و از سال 1387 ساخت ساز را درسازمان صنایع دستی شیراز زیر نظر استاد «قاسم رشیدی» شروع کردم و در ادامه به خاطر قبولی در همان سال، در دانشگاه هنر اصفهان راهی اصفهان شدم و ادامه را در سازمان صنایع دستی اصفهان زیر نظر استاد «منوچهر قربان» پور ادامه دادم.
رجب پور تصریح کرد : من به کارگاه های خصوصی استاتیدی چون استاد «عباس ماندی» و استاد«مجتبی صفری» رفته و تمام این سال ها تار و سه تار می ساختم و در نهایت در سال 1395 مجدد بعد از اتمام تحصیل به شیراز برگشتم و ساخت قیچک را زیر نظر استاد «غفار جوکار» آغاز کردم که تا روزهای آخر سال 1398 ادامه داشت.
وی خاطرنشان کرد: امروز کارشناس ارشد پژوهش هنر بوده و درحال حاضر مدرس دانشگاه هنر شیرازهستم . ضمن اینکه در کنار ساخت سازهای سنتی، مجسمه سازی ، معرق ، منبت و مشبک هم انجام می دهم. خوشبختانه امروزسازهای «کمانچه» و «سه تار» را با عشق واشتیاق تولید می کنم. بازارفروش ساز از نظر من ثابت و حقیقی نیست .
رجب پور ادامه داد: متاسفانه هر سازگری قیمت دلخواه خودش را روی سازی که می سازد می گذارد. یعنی گاهی به کیفیت سازی که ساخته نگاه نمی کند ، بلکه به رقمی که درآن لحظه نیاز دارد توجه می کند . البته در این میان لزوما همیشه هم قیمت زیادترازکیفیت نیست، گاهی قیمت از کیفیت سازهم کمتر است.
این سازگرجوان ابرازداشت : نمایندگی برای فروش ساز درهیچ استانی ندارم و بیشتر سفارشی کار می کنم. تا قبل از این یک سال گذشته حتی یک نفرهم سراغی از سازگر ها نمی گرفت و اینکه الان دیده می شیم، شاید مدیون فضای مجازی باشیم. کلا موسیقی را فقط و فقط در صدا وآوا می بینیم . کسی سراغی ازدست اندرکاران ساز و موسیقی نمی گیرد که این بی توجهی شامل حال «ارشاد»، «خانه موسیقی»، «میراث فرهنگی» و ... هم می شود و تا کنون هیچ حمایتی نیز این دوستان و غیردوستان از ما سازگران نداشته اند.
وی افزود : تا الان نتوانستم به صورت خصوصی کارگاهی برای خودم داشته باشم و حتی گاهی مورد شماتت واقع شدم که زن را چه به ساخت ساز. حتی از بزرگان ساز و موسیقی نیز این جمله را شنیده ام. اما هیچ وقت ناامید نشده و انتظاری جزء احترام و اهمیت دادن به ساز و صد البته زنی که با عشق و علاقه سازگر شده، نداشته ام.
رجب پورعنوان داشت : چوب هم مثل هر مواد و متریالی در ایران به دست دلالان انحصاری شده است. تاجایی که دلالان چوب را به هر مبلغی را که دلخواه شان باشد عرضه و به فروش می رسانند. بارها اتفاق افتاده که چوبی را با هزاران زحمت برای ساخت ساز تهیه کرده ام. قیمت همین چوب نسبت به دفعه قبل 2 برابرشده است. حتی گاهی تا ۳ برابر هم تهیه کردم. اما متاسفانه قیمت فروش ساز اندکی افزایش یافته است. به این دلیل که چوب به فراوانی نیست یا حداقل دست تعداد اندکی است و چوب فروش دربازار بسیارکم داریم.
وی ادامه داد : تعداد سازنده سازبه فراوانی یافت می شود. درچنین شرایطی خریداران ساز به سراغ کسی می روند که ساز ارزان تری داشته باشد تا بتواند خریداری کنند. گاهی پیش آمده که درچنین شرایط آشفته ای ناامید شوم ، مخصوصا درابتدای راه که کسی من را درکارگاه اش راه نمی داد و بارها غمگین شدم اما نا امید نشدم وبه مسیرم ادامه دادم.
رجب پور تاکید کرد: چوب سارها بیشتر از درخت «توت» و «گردو» و برای تزئینات اندکی از فوفل استفاده می شود. من نیز تا به امروز با استفاده از این چوب ها تعداد زیادی «تار» و «سه تار» ساخته ام. چند ماهی است که تحت آموزش نوازندگی کمانچه هستم. ازاین بابت خداوند را بسیارشاکرم که کمک کرده تا بتوانم به نوازندگی و سازگری خود ادامه دهم.
وی در خصوص تعمیرات ساز نیز ابرازداشت : کار تعمیرات انجام نمی دهم . وضعیت درآمد در این حرفه بسیار ناچیزاست. تاجایی که وقتی هنرمندی سازی را ساخته و به فروش می رساند ، نمی داند برای ساز بعدی چه مبلغی را باید برای خرید چوب بعدی پرداخت کند، بنابراین تقریبا همه چیز گنگ وغیر قابل پیش بینی است.
رجب پور درپایان سخنان خود گفت : بزرگترین کمکی که نه تنها به این هنر بلکه به همه هنرهای این مرز و بوم می شود کرد، اینکه هنرمندان و بزرگان هنرخساست در انتقال آموزه های خودشان نداشته باشند، هر استادی حداقل چند هنرمند دیگه را تربیت کند تا خدای نکرده این هنر همچون خیلی از هنرهای دیگه در گورستانها دفن نشود.