واکنشی حسی به شرایط اجتماعی امروز ایران

به گزارش خبرایران؛ کارگردان نمایش«مردهای مردم»گفت: خانم سجادیه متن را خواندند ودلیل اصلی پذیرش همکاری شان نمایشنامه بود اما پذیرش قطعی را منوط کردند به گفتگوی با من وپس ازیک جلسه گفتگو به نتیجه رسیدیم.

محسن سراجی در توضیح گفته هایش افزود: بیش از هرچیزدر باره ی نمایشنامه، شیوه ی اجرایی چگونگی کار وتمرین ها گفتگو کردیم.خانم سجادیه متعلق به نسلی از بازیگران تئاتر وسینما ست که آثار ماندگار ودرخشانی خلق کرده اند، ایشان یکی از بازیگرانی است که در بعضی از آثارشان ، برای من از دوره ی نوجوانی  به عنوان الگو مطرح بودند و به لحاظ سلیقه ای هم یکی از چند بازیگر زن مورد علاقه من هستند. بنابراین کار با ایشان برایم فرصت خاصی بود وتجربه ی ارزنده ای. ایشان به اضافه توانایی های خاص بازیگرانه شان دارای اخلاق حرفه ای کامل هستند ورفتار ایشان برای من وجه آموزشی داشت.

محسن سراجی در پاسخ به این سوال که چرا برخی از بازیگران نمایش«مردهای مردم» سوابق سینما وتلویزیون پررنگ تری دارند، گفت:نخستین گزینه من برای انتخاب شکل وفرم بازی وفیزیک بازیگر بوده است اما نباید فراموش کرد که این تئاتر، حمایت دولتی ندارد وکاملا متکی به گیشه است. ولی همه ی بازیگران مردهای مردم دارای سوابق سال ها کارحرفه ای هستند وهمگی به اضافه ی تئاتردر سینما  وتلویزیون هم تجربه های ارزنده ای دارند.

کارگردان نمایش«سبز سرخ» در پاسخ به این سوال که مردهای مردم چه نسبتی با جامعه ی کنونی ایرانی دارد گفت: من فکر می کنم این نمایش واکنشی حسی به شرایط اجتماعی امروز ایران است ، در واقع به دنبال پیام یا راهکاری برای رفع معضلات اجتماعی نیستیم، اما همراهی تماشاگر با لحظات خلق شده در متن واجرا، مسئله ی اصلی است، به این گونه که مخاطب بخشی از خویشتن ولحظات حسی خاصی را که گاه وبی گاه تجربه کرده است در صحنه ی نمایش ببیند.این نمایش بیش از اینکه اجتماعی باشد فردی وانسانی است. در واقع نسبتی است که بعد فردی این آدم ها با جامعه ی شلوغ ودر حال دگردیسی خود پیدا می کنند.

وی با تاکید بر این نکته که این نمایش درباره مدرنیته نیست؛ افزود: "مردهای مردم"در باره ی انسان امروز واحساسات وعواطف اوست، در باره ی تنهایی های اوست، درباره عدم ارتباط منطقی او با جهان پیرامونی اش است، در باره آستانه ی رضایت وعدم رضایت از نسبتش با جمع است. ما فراموش می کنیم که گاه در بدترین شرایط می توانیم آرزوی فرد دیگری باشیم ، این عدم رضایت از کجا شکل می گیرد؟حالا همه ی اینها پدیده های جهان نوین است، پدیده هایی که تبعاتی دارد

سراجی در پاسخ به این سوال که چرا با توجه به ترکیب گروه وسوابق اجرایی خودش در تئاترشهر، یکی از سالن های این مجموعه را انتخاب نکرده گفت:

سالن های تئاتر شهر انتخابی نیست، بلکه یک درخواست با هزار اما واگر دارد و پس از مدتی سرگردانی پاسخ رد وشبه رد، حرف هایی شبیه اینکه تا سال آینده پر شده است ، بروید شش ماه دیگر بیایید، همیشه یک سوال برای من مطرح است که چرا در این 8 سال گذشته یک بار ما نتوانستیم سالن را پرکنیم، چرا همیشه برای ما سالن پر است، چرامصطفی عبدالهی در 6سال گذشته علیرغم درخواست های مکررهیچ اجرایی در تئاترشهر نداشته است؟ یا کارگردانان  دیگرکه نمی خواهم نام ببرم، درحالیکه برخی از دوستان به اشکال گوناگون هرسال درمجموعه تئاترشهر اجرا دارند که چندان از کیفیت مناسبی برخوردار نیستند، چرا کیفیت کاربعضی ها برایشان مهم است، بر کیفیت آثاربرخی گروههامهم نیست و  نظارت کیفی هم نمی شود وحتی برای نخستین تجربه ی کاری اجرا می گیرند.برخی از عزیزان برای اولین تجربه ی اجرایی شان در سالن های تئاتر شهر اجرا می روند وبرای نمایشی که گلچهره سجادیه بازی می کند پر می شود.

محسن سراجی در پایان با اشاره به  کلیت تئاتر ما با مسائل جامعه ی کنونی ایرانی خاطر نشان کرد: انتخابگر اصلی تماشاگر است، اوست که تصمیم می گیرد کدام نمایش ادامه بدهد وکدام حذف شود. متاسفانه کلیت تئاتر ما با مسائل جامعه ی کنونی ایرانی چندان نسبتی برقرار نمی کند. آیا همه ی آثار اجرایی مسایل روز جامعه ی ماست؟ آیا از تئاتر منتقد معترض در این چندسال گذشته چیزی باقی مانده است؟ نمایندگان تئاتر روشنفکری ما کجا هستند؟ واگر نمایشی اجرا می کنند، واقعا مانیفست جریان های روشنفکری است؟  بنابراین به نظر می رسد تئاتر نیاز به هوای تازه برای نفس کشیدن دارد، نیاز به ترمیم و دلجویی دارد، نیاز به بازآفرینی معیارها دارد، نیاز به هزار خواسته وناخواسته دارد وچشم امید به گزینش وانتخاب وسیاست گذاری وبرنامه ریزی دولت تدبیر وامید بسته شده است. 

لازم به ذکرست که نمایش"مردهای مردم"به نویسندگی محسن سراجی و کارگردانی محسن سراجی و بتینا مظلومی با تهیه کنندگی خیام وقار کاشانی با بازی گلچهره سجادیه،علی بی غم،قربان نجفی،شهرزاد عبدالمجید،مسعود سخایی و شیوا خسرومهر از 25 آذرماه در فرهنگسرای ارسباران روی صحنه رفته است